custodi silentziosu de su xeu e de sa terra,
ch'inserrasa in dognia preda
alligrias e tristesas
arrisus e prantus
de is animas samatzesas.
Cantu genti astai biu passendi
ammangiau, chitzi, chitzi
pimi'obresci, andendu a su satu,
cun sa marra a codhu, citia
pentzendi a sa di' longa da passai!
Cantu contus as a iscì
prus tristus che alligrus
da totus nosus!
Ma tui, coru da pedra,
abarras mudu e frimu:
Nisciunu bentu t'incrubada,
nisciunu dolori ti abattidi.
Biau tui!
Candu suada su'entu
s'intendinti is animas de sa pedra:
boxis di omis messendu,
boxis alligras de piciocas
bodhendu trigu in sa stua,
boxis de is pastoris
atobiendu brebeis.
Ma innoi funti
cudhus omis samatzesus,
ogus de furitu acapiau,
fadiaus e cuntentus
di ai bintu sa terra?
E innoi funti
cudhas femias samatzesas,
pedhis di oru,
basadas da su sopi de su satu,
chi cun boxi armoniosa,
cantanta mutetus di amori?
Atrus sous s'intendinti,
ma nisciunus prus cantada!
E tui abarras mudu e frimu.
Maestosu, imponenti,
coru da pedra,
custodi eternu de bidha mia!
aprile 2005
Nessun commento:
Posta un commento